Werken in de psychiatrie, het verhaal achter de deuren

De krant doorgekeken en natuurlijk weer veel over “De Zorg”, zeg maar de zorgelijke staat van de zorg. Vooral “geleerden” en politici die een mening verkondigen over de misstanden hoofdzakelijk door ondeskundigheid. De kwaliteit van het personeel moet omhoog en dat is de verantwoordelijkheid van de besturen die op moeten stappen als ze het niet voor elkaar krijgen.

Nou heb ik zelf een hele poos aan het bed gestaan zoals dat heet, tot 1997. Dankzij de komst van computers waren er toen ook al volop ontwikkelingen en veranderingen en dat waren lang niet allemaal verbeteringen. Ogenschijnlijk dikwijls wel, mooie rapportjes, verslagen , behandelplannen,vergaderingen, formulieren in drievoud enz. .

De ellende was alleen dat het theoretisch zeg maar professioneler werd maar dat het ten koste ging van de mensen waar het allemaal zogenaamd voor bedoeld was. Die moesten steeds meer aan hun lot overgelaten worden. Natuurlijk heb ik niks tegen deskundigheid maar de zorg draait als eerst om mensen. Dat hebben ze duizend maal meer nodig dan een prachtig verslag over wie, wat en hoe ze zijn!

Ik heb de wijsheid niet in pacht maar kan je wel vertellen dat een om je heen geslagen arm veel en veel meer waarde heeft dan een mooi verslag!

Sputum potje

Pruimen, tabak pruimen bedoel ik, werd vroeger veel gedaan. Je had speciale pruimtabak maar iedere tabak was pruimbaar. Gaf je iemand een sigaar, brak hij er een stuk af en stopte het achter z’n kiezen! Op de afdeling waren ook diverse pruimers. Ze kregen een roestvrijstalen sputum potje voor de fluimen, niks aan de hand dus!

Er kon natuurlijk weleens iets misgaan zoals het volgende, Jacobus was een koloniaal, had zijn halve leven in Ned. Indië in het leger gediend. Als je zijn gezicht zag moest je meteen denken aan een heks of boze tovenaar zoals ze er in tekenfilms uitzien, z’n neus bijna tegen z’n kin, tandeloos mondje en kleine glurende zeg maar valse oogjes.

Hij was totaal verstijfd en moest met alles geholpen worden. Ik help hem op bed. “Broeder krijg ik een pruimpie van je “. “Nee daar begin ik niet aan”. Smekend “ach broedertje, één klein pruimpie , dat gun je me toch wel! Ik zou het zo lekker vinden!”. “Ja net als de vorige keer zeker, toen spuugde je het gelijk in m’n gezicht”. “Nee broedertje, je denkt toch zeker niet dat ik zo’n lekker pruimpie uit ga spugen, nee !”

“Nou voor deze keer dan maar je bent gewaarschuwd”. Ik pak een plukje shag en stop het in z’n mond. Hij, gelukzalig met z’n oogjes dicht “mmmm!”, opent een oog op een kiertje en flats, het pruimpie plakt aan mijn voorhoofd! Wat zal dat mannetje allemaal uitgespookt hebben in Ned.Indië!

Ik wil het niet weten! Oh ja, hij zong regelmatig een bepaald liedje, heel hard met lange uithalen”In Engeland, in Engeland, daar wonen zoveel hoeoeren! Er is een schip met lullen gestrand wat zullen die krengen loeoeren!”.

Gerrit

Gerrit, een kleine manisch – depressieve man met contracturen. Al zijn gewrichten waren misvormd. Bij hem was de diagnose niet moeilijk vast te stellen want zijn stemmingswisselingen waren overduidelijk. Hij kon bijna letterlijk in de gordijnen klimmen maar ook in elkaar gezakt heel depressief zitten wezen.

Was altijd zo geweest dus ze hadden genoeg te stellen gehad met hem maar dank zij liefdevolle verzorging thuis en niet te vergeten zijn uitstekende intelligentie had hij evenveel kennis en kunde opgedaan als een “normaal” mens. Zijn gevoelsleven was, waarschijnlijk mede door zijn handicap, sterk ontwikkeld.

Als je niet echt was viel je meteen door de mand en moest hij niets van je hebben. Bij naam noemde hij maar enkele mensen en ik prijs me gelukkig dat hij mij met z’n accent french noemde. Als ik de afdeling op kwam, Gerrit me aankeek en met een flauw glimlachje zachtjes french zei was mijn dag goed.

Heb je deel 1 en 2 al gelezen?

Column: Frans Broekhof

Oud medewerker van de voormalige Bavo psychiatrie in Noordwijkerhout. Frans schrijft over zijn tijd dat hij daar werkte en deelt ook geregeld zijn hersenspinsels over wat hem bezighoudt.

Fotocredit: Je bent oud medewerker van Sint BAVO Noordwijkerhout en Sancta Maria