Stel je voor. Een boer heeft een vijver vol vissen. Of misschien meerdere vijvers zelfs. Hij geeft om de vissen….Ja hij leeft voor de vissen!
Hij wil zijn klanten voorzien van de meest prachtige en gezonde vissen.
Maar op een dag valt hem iets op. Er zwemmen een aantal vissen in zijn vijver met rare plekken. Ze zien er niet al te gelukkig uit ook, die vissen. Dus de boer vraagt zich af wat hij het beste kan doen. Zet hij de vissen met plekken in quarantaine?
Moet hij het water controleren? Of geeft hij de vissen medicijnen? Als hij het water wil controleren betekend dat dat hij een test moet afnemen. Die naar een laboratorium moet sturen. Wachten moet op de uitslag. Dat duurt te lang denk de boer. Misschien zijn tegen die tijd alle vissen al besmet!
Medicijnen dan, vraagt de boer zich af. Maar ja welke? En hoe zorg ik ervoor dat alleen die vissen met plekken deze medicijnen ontvangen? Bovendien zijn medicijnen erg duur. Je wilt ze niet zonder resultaat inzetten…..
Quarantaine dus besluit de boer. Dat is de beste optie. Zo kunnen de overige gezonde vissen gewoon in hun geliefde vijver blijven. Het kost in verhouding met medicijnen maar een schijntje. En hij kan de beschadigde vissen extra goed in de gaten houden.
Dus de boer verplaatst de zieke vissen naar een ander vijver. Een vijver met alles erop eraan. Ph waardes zijn te monitoren. De vijver heeft voldoende waterplanten om ook het zuurstof gehalte optimaal te houden. Er leeft voldoende voedsel voor elke vis. Het is werkelijk een vissenparadijs!
De boer houd zijn vissen goed in de gaten. En warempel elke dag lijken de vissen erop vooruit te gaan. Het was een goed besluit stelt de boer tevreden vast.
Maar op de dag dat de boer zijn schitterend ogende vissen terug wil plaatsen in de oorspronkelijke vijver schrikt hij zich rot. Alle achtergebleven vissen zitten onder de plekken!
Nu, wat denk je…. Zet de boer de gezonde vissen gewoon zoals gepland terug de vijver in? Wat voor een boer zou dat doen?
Niet een boer die geeft om zijn vissen….die leeft voor zijn vissen!
Nee de boer beseft nu dat het probleem veel groter is dan die paar vissen…..
De vijver is het probleem. Er is iets mis met het water!
De boer kan de vissen uit de vijver verdelen over zijn andere vijvers maar dat brengt de vissen in de overige vijvers in gevaar. De boer kan kiezen om de vissen in de besmette vijver met medicijnen te behandelen maar ja…..dat vraagt een grote hoeveelheid medicijnen en is dus enorm duur.
Er zijn nog een paar opties. De ene is om de vijver te laten zoals het is. Er zwemmen tenslotte nog steeds ook niet aangetaste vissen in rond.
De boer kan ook besluiten om elke vis individueel te behandelen maar dan moeten de besmette vissen alsnog elders opgevangen worden. Bovendien is het een haast onmogelijke klus…..
Wat zou jij doen? Als je ergens om geeft? Ergens voor leeft? En je komt erachter dat het milieu/de omgeving/de vijver/het water besmet is??
Ga je gewoon door met het verkopen van vissen uit de besmette vijver?
Of zet je een tijdelijke verkoop stop in!
Ik vraag me af of de klant blij zou zijn met een onaangetaste vis uit een besmette vijver….. zou die klant echt zo egoïstisch zijn? Zolang hij of zij maar een gezonde vis krijgt, dat het niks uitmaakt dat de vijver waar ze uit komen besmet is? Ik kan het me niet voorstellen…
Maar ik zou die boer niet willen zijn! Die onder druk van de klant de verkoop van vissen uit een besmette vijver door laat gaan…..
Dat de klant een vis wil begrijp ik.
Maar dat dit ten koste van het welzijn van een hele vijver moet en zal gebeuren dat begrijp ik niet. Ik zou me dood schamen als Ik Die ene gezonde vis uit een ernstig besmette vijver zou ontvangen.
Volgens mij houd je dan niet van vissen….. En denk je in zo’n geval alleen maar aan jezelf!
Voor de mensen die het nog niet doorhadden. Dit verhaal gaat natuurlijk niet echt over vissen.
Maar ik was bang dat ik in mijn emotie mijn redelijkheid zou verliezen.
En op deze manier kon ik toch alles wat ik zeggen wou erin leggen.
En of je nou Boer bent.. of vis Of klant.
Je voelt aan je water wel hoe (on)zuiver het is!
Diana Hofman
Call me a dreamer, that’s how I survive
creating poetry out of life