Ranjith in gesprek met Palika Vlasblom over haar werk als adoptiecoach.
Net gebeld met (adoptie)coach Palika Vlasblom.
RP: “George Floyd is vermoord. Er is veel waar wij als geadopteerden tegenaan kunnen lopen en dan komt discriminatie er ook nog eens bij. Jij hebt er verstand van. Wat nu?”
PV: “Haha, lollig.”
RP: “Nee sorry, vertel, hoe ben je (adoptie)coach geworden?”
PV: “Iedere zomer kregen we een frans kindje over de vloer dat gezellig vakantie kwam vieren bij ons. Super leuk. Als we eropuit gingen met de auto, zo een met twee achterbanken, moest ik naast Holly zitten van mijn ouders. Met zeven kinderen was het chaos en dat werd soms te veel voor haar. Niemand kon haar dan bedaren, behalve ik. Toen ik besefte hoe fijn de kalmte voelde voor Holly wist ik wat ik wilde als ik later groot zou zijn.”
RP: “Jij ziet geadopteerden als mensen die je stil moet krijgen?”
PV: “Je vindt jezelf wel grappig hè? Nee, als pedagoog en sociaal therapeut kwam ik terecht in de kinder- en jeugdpsychiatrie. Daar heb ik met veel plezier gewerkt en veel geleerd. Maar ik vond het naar om cliënten vast te zien lopen in protocollen en behandelplannen. Want als een cliënt meer nodig heeft dan wordt hij van het kastje naar de muur gestuurd.
Uit die vicieuze cirkel wilde ik ontsnappen. Ik ben mezelf verder gaan professionaliseren zodat ik kon doen waar mijn kracht ligt.
In de reguliere geestelijke gezondheidszorg wordt een diagnose gesteld en krijg je een label opgeplakt. Dat label ben je dan vanaf dat moment. In mijn praktijk probeer ik dat beter te doen. Ik wil geen rapporten schrijven maar voelen en begrijpen. Ik ga terug naar je kern, het eerste stuk waar je geen controle over hebt gehad. Bijvoorbeeld je adoptie. Alleen dan kun je weer zijn wie je bent: Een mooi en krachtig mens.
Als je geadopteerd bent komt er vaak een periode dat je je bezig houdt met de vraag waarom jij mag bestaan op deze wereld. Sommigen hebben het gevoel dat ze er niet mogen zijn. Je wordt geboren en weggehaald. In je geboorteland mag je dus niet zijn. Maar voel je je wel altijd welkom in Nederland? Als je jong bent kun je aan deze gevoelens nog geen woorden geven, maar dat gevoel van binnen, dat zit er. Dat is je kern. Als je niet terug gaat naar je eigen kern dan wals je over je gevoelens, emoties en soms zelfs trauma’s heen. Je bagatelliseert het, beredeneert het en stopt het weg.
Jij stort je op je werk, zorgt ervoor dat je succesvol bent en gedraagt je als een goede geadopteerde. Om niet te hoeven voelen en omdat je denkt dat dat van je verwacht wordt. Anderen worden boos, of verdrietig. Of alles tegelijk. Veel mensen lopen vast in gevoelens en emoties waarvan ze niet weten wat ze er mee moeten.”
RP: “En dan?”
PV: “Ik ken de pijn, de onmacht en de vragen. Mede door de ontwikkeling die ik zelf heb doorgemaakt als geadopteerde kijk ik verder dan je gedrag, het label dat eerder op jou geplakt is of wat gezegd wordt over jou of wie dan ook.”
(De naam Holly heeft Palika gefingeerd.)
