Tijdens mijn ontdekkingsreizen heb ik op heel wat bijzondere plaatsen mogen logeren. En vandaag voeg ik daar weer een mooi vakantieadresje aan toe. Midden op het platteland van Mallorca vond ik Can Caldes – Son Perdiu. Een eeuwenoude finca met veel authentieke elementen, maar verrassend modern en fris ingericht. Wat deze finca nog mooier maakt zijn de eigenaren Juan en Ciska. Ze zijn zo vriendelijk! Ondanks dat ik zomaar kwam binnenvallen, hadden ze in een mum van tijd een heerlijk ontbijtje voor mij klaar staan. Niets is ze teveel, merk ik al snel. `We hebben maar drie kamers, Eliza. Iedereen geniet hier dus echt van privacy en de rust die hoort bij het platteland.´ Daar heb ik wel oren naar. Na mijn ontbijtje neem ik een verfrissende duik in het zwembad. Vervolgens plof ik op één van de buitenzitjes. Ik pak mijn boek en droom heerlijk weg in een omgeving waar ik niets meer dan de vogels hoor fluiten. Genieten!

‘Alles!’ zeg ik lachend vanaf de heuvel. Ik zit op het terras en kijk uit over de zee en het eiland Cabrera. Om me heen prijken ruige natuurgebieden, de vlaktes van de binnenlanden en de pittoreske baaien aan de kust. ‘Wat vind je het mooiste hier?’ vroeg mijn vriendin Maria me net plagend. Want sinds ze me hier bij de eeuwenoude Finca Son Sama bracht, kon ik letterlijk geen kant op met mijn geluk. Het begon al direct bij aankomst. De bijna 500 jaar oude gerenoveerde boerderij sierde in al haar statige glorie op de heuvel. Ik besloot om mijn ogen te volgen en begon mijn ontdekkingstocht in de weelderige tuin die de mooiste natuur herbergde. Ik vond laantjes en trappen en veinsde mezelf een bruid die langzaam naar beneden schreed. Vervolgens kwam ik bij de grote binnenplaats met de terrasjes en de mooiste uitzichten. Toen spotte mijn oog de charmante appartementen met de antieke pronkstukken, het eeuwenoude hout, de leistenen muren en het moderne gemak. Toen rook ik het restaurant waar je de smaken van de streek ervaart. Af en toe stond ik even stil en tuurde over het landschap dat kilometers ver voor me uitstreek. En daar ging ik weer, langs de paardenstallen waar de dieren stonden te trappelen van ongeduld voor een rit over de velden. En ineens was daar het zwembad, waar je dobbert én weer uitkijkt over al dat moois. ‘Het allermooiste?’ zeg ik in nog een poging om de vraag van Maria te beantwoorden. ‘Dat gevoel van de wereld aan je voeten.’ ‘In de mooiste boerderij van de wereld,’ vul ik aan. ‘En die uitzichten!’ vul ik weer aan. Ik zucht diep. ‘Hoe kan ik nou kiezen uit zoveel moois?’ Maria lacht. ‘Tja, sommige plekken zijn echt te mooi om waar te zijn.’