Praten is een overschatte bezigheid
De eerste indruk bij de intake; vader had alles prima op een rij, welbespraakt kon hij aangeven waar hij en zijn kinderen behoefte aan hadden en wist hij ook al te melden dat moeder niet deugde. Hij had daar zelfs bewijzen voor. Halverwege het gesprek liep de spanning tussen de ex-echtelieden al op en moeder verliet overstuur de kamer.
“Nou, nou”, dachten wij, “dat wordt nog wat.” En ja hoor, nu zes maanden later zijn we een waterval aan woorden verder én een hoop observaties wijzer. Waar wij wekelijks mee te maken hebben zijn tegenstrijdige berichten, non-verbale signalen én nog steeds een vader die gepassioneerd blijft beweren dat alles goed is, dat hij alles goed doet en dat hulpverlening helemaal niet nodig is.
Ondertussen hebben wij sterke vermoedens dat hij nog altijd bezig is zijn dochter te bevestigen in haar irreële angst voor moeder, dat hij het goed vindt dat zij moeder bij haar eigen naam noemt en dat hij niet van plan is ook maar een positieve bijdrage te leveren aan contactherstel tussen moeder en dochter.
Zonder de huisbezoeken zouden wij er misschien intrappen, maar doordat wij hem in de situatie hebben gezien en gesproken weten we dat zijn woorden vooral bedoeld zijn om ons op afstand te houden. Hij gebruikt woorden vooral om zijn zin te krijgen, om te overdonderen en om een dusdanige chaos te creëren dat wij zelf soms gaan denken dat we gek zijn.
Luisteren daarentegen is niet zijn sterkste kant. Alles lijkt langs hem af te glijden, hij heeft zijn mening en daar blijft hij bij. Hij schijnt alles wat hij heeft beloofd en toegezegd vrijwel direct weer te zijn vergeten en hij vertelt verschillende mensen verschillende versies van verhalen.
Het frustrerende is dat hij het belang van zijn kinderen volledig uit het oog verliest, daar niet op aan gesproken wenst te worden en vooral bezig is ons te bestrijden. In het belang van de kinderen blijven wij proberen hem te bereiken, maar vooralsnog is dat een enorme uitdaging.
Hoe gaan wij daar dan mee om?
- We bevestigen elk telefoongesprek per mail.
- We maken elke afspraak per mail.
- We zetten al onze adviezen op schrift.
- We hebben nauw contact met andere betrokkenen bij het gezin.
- We organiseren een anoniem consult met Veilig Thuis omdat het gezin niet voor niets in hulpverlening is.
- En tot slot, wij gaan er met zijn tweeën heen, zodat we a) niet uitgespeeld kunnen worden en b) bij elkaar stoom kunnen afblazen als we weer een enerverend gesprek hebben gehad met deze man.
Maak kennis met Zorg ondernemend Netwerk
Wat onze hulpverlening kenmerkt: “gewoon waar het kan, bijzonder waar het nodig is”.
Jarenlange ervaring, gedegen beroepsachtergrond én een niet aflatende leergierigheid maken ons nuchter, praktisch en een prettige gesprekspartner. Volgens cliënten luisteren wij écht en verandert er al snel iets ten goede.
2 Laat een reactie achter
Dit is een heel herkenbaar stuk, het raakt me vanuit persoonlijke ervaringen (met schoonfamilie) en ik vind het een aanpak die ik heb gemist in de hulpverleners die mijn vrouw (die door haar familie is verstoten) en ik hebben ontmoet.
Juist luisteren was mijn eerste reactie bij de titel van dit blog.
Vriendelijke groet,