Patiënt dupe van verzekeringswereld
Ten tijde van het zo geheten “overstapcircus” , de periode waarin zorgverzekeraars ons, kost wat het kost, trachten over te halen toch vooral te kiezen voor hun verzekering, kregen wij weer een nieuwe terminale zorgvraag binnen.
Ik maakte kennis met een aimabele Franse man, die al het nodige aan medisch leed te verstouwen had gehad. In mei had hij de laatste “chemo” gehad en nu was hij naar huis gestuurd met de mededeling dat hij terminaal was en hem nog slechts een paar maanden restte.
Voor ons startte deze zorg met nog een andere zorg. Cliënt gaf aan graag zorg volgens een persoonsgebonden budget te willen gaan ontvangen en dus begon ik mij een weg te banen door het oerwoud dat het aanvragen van een PGB tegenwoordig is. Er kwamen wat “aapjes uit de mouw” die mij versteld deden staan. Voorbeeld: de zorgverzekeraar had eigen gecontracteerde indicatiestellers. Mooi zou je zeggen en dus maakte ik daar een afspraak mee. Ik was stom verbaasd toen betreffende dame mij meldde dat ik de hele indicatie zelf moest invullen en zij het tot slot zou ondertekenen. De verzekeraar betaalt dus de indicatiesteller voor het stellen van de indicatie, terwijl ik de indicatie zelf gesteld heb. Zo gaat dat dus, nadat het CIZ er bij dit soort indicaties niet meer aan te pas komt.
Formulieren
Eerlijk is eerlijk de verzekeraar deed na inzending van alle formulieren met gezwinde spoed haar werk en een week later was de bevestiging daar dat de indicatie was goedgekeurd. Inmiddels leverden wij al tien dagen zorg bij onze cliënt, waarvoor we niets betaald kregen, want ja, formeel mag de zorg pas gestart worden als verzekeraar akkoord heeft gegeven. Gelukkig had ik als enige zorg geleverd, want het is toch wat pijnlijk om teamleden zonder salaris te moeten laten werken.
De weken verstreken en de band en het vertrouwen tussen cliënt en ons nam steeds meer toe en zo ontstonden gesprekken over zijn naderend sterven. Hij was duidelijk daarin: hij vreesde ondragelijk lijden en had met de huisarts en zijn kinderen daarover duidelijke afspraken gemaakt.
Op een rampzalige middag, ik was ‘s-morgens nog bij hem geweest, kreeg ik een alarmerende berichtje van hem. Hij was gevallen en lag op de grond. Gelukkig was hij nog in staat geweest zijn mobiele telefoon van de bank af te pakken… Binnen tien minuten was ik bij hem en zag direct dat het om een fractuur ging. Het been lag uitgedraaid naar buiten en hij kermde van pijn. Ik legde mijn jas over hem, deed een kussentje onder zijn hoofd en belde 112. Naar het ziekenhuis was geen optie daar de heer geen behandeling meer wenste. De HAP-arts kwam en wist eigenlijk ook niet zo goed raad met de situatie. Er was nog geen hoog laag bed, omdat de heer dit steeds nog had geweigerd en een spoedopname in een hospice was geen optie, omdat dit altijd tevoren moet worden aangemeld. Ik regelde ter plekke een hoog laag bed en belde een collega ter assistentie. Nadat het bed was gebracht kwamen de ambulance broeders weer terug en legden de heer met “de schep” in bed. Hij kreeg Morfine ingespoten en ik sliep die nacht op de bank naast hem.
De dagen erna ging het ineens heel snel en besloot de huisarts dat het tijd was voor de morfine pomp. Er werd door hem supersnelle actie ondernomen richting apotheek en specialisten team en de afspraak stond gepland om 16.30 uur die betreffende dag. Om 16.00 uur berichtte de collega van dienst dat de verzekeraar had aangegeven dat er geen vergoeding voor de pomp zou plaatsvinden. Zij meldde dat zowel de huisarts, de zoon als zij zelf had gebeld met verzekeraar, maar dat deze voet bij stuk hield.
Omdat ik via Twitter zelf gelukkig een contact heb bij die betreffende verzekeraar, ik heb die direct benaderd. Deze kwam meteen in actie en na een half uur kwam het bericht dat e.e.a. op een vergissing berustte en dat de pomp wel vergoed zou worden. Helaas waren de morfine cassettes inmiddels alweer terug gehaald door de apotheek en konden niet zomaar geretourneerd worden. Daarvoor moest er namelijk weer opnieuw een uitvoeringsverzoek van de huisarts komen… Deze had inmiddels besloten dat we dan zelf maar zouden gaan spuiten en daarvoor weer de nodige recepten laten bezorgen. Daarnaast was het specialistenteam inmiddels ook al afgebeld. Ik kan niet vertellen hoeveel stress dit gebeuren heeft veroorzaakt. Patiënt lag in de huiskamer en kreeg alles mee wat er gebeurde. De huisarts was woedend en dreigde met de lokale pers, de zoon ontdaan, de collega van dienst onthutst en ik thuis bijna in shock omdat je dit gewoon niet wilt in een terminale situatie.
Gelukkig hebben we de dag erna de rust rondom de heer kunnen herstellen. Er speelde zachtjes mooie Franse muziek en zijn broer uit Frankrijk was nog net op tijd om afscheid te nemen toen hij me riep en zei “je veux ouvrir la porte” en ik begreep direct zijn boodschap. We zijn gestart met Dormicum en de volgende ochtend sliep hij rustig in.
Dit blog is niet bedoeld als aanklacht maar slechts als signaal aan verzekeraars. In de praktijk blijkt vaker dat medewerkers niet goed op de hoogte zijn van wat wel en niet vergoed wordt. In dit geval had het woord Morfinepomp al bellen moeten doen rinkelen. Daardoor is er een zeer ongewenste situatie ontstaan rondom een sterfbed. Dat mag en kan niet en wij hopen dan ook dat dit verhaal zal leiden tot het aanscherpen van instructies en procedures bij de zorgverzekeraars.
