Oude herinneringen over het werken in de psychiatrie.
Hou jij van muziek
Jan, een zogenaamde chronische of verblijfspatiënt, kwam dagelijks bij ons voor het grove huishoudelijke werk en de boodschappen op het terrein. Een pezige rashagenees met een boksersneus en helderblauwe ogen waar de vonken uit konden spatten. Meestal was oogcontact niet mogelijk, daarvoor werd hij te veel in beslag genomen door zijn binnenwereld. Hij staarde, lachte zomaar satanisch, dweilde ineens als een razende maar desondanks deed hij zijn werk goed (waar hij overigens geen cent voor kreeg! Zo was dat toen). Mij deed hij denken aan een vulkaan die borrelde, rommelde en stoom afblies in afwachting van de uitbarsting. Soms kon hij even kalm zijn, een vriendelijke man met zachte blauwe ogen. Op zo’n moment kijkt hij me aan “hou jij van muziek”. “Ja Jan, ik luister graag naar muziek”. “Ik heb een viool gehad, toen ik er op speelde heeft mijn vader ‘m afgepakt en kapot geslagen”.”Neee, wat erg voor je!”. Verlegen lachje, zachtjes “ja”. Het raakte me diep. Wat voor vader moet dat geweest zijn. Misschien is Jan door die vader zo “afgedwaald”.
Clemenshuis van de Bavo
Naar aanleiding van de vlinder van eergisteren en de zingende merel van vorig jaar in de kerstnacht schiet me nog iets te binnen wat ik nu nog voor me zie terwijl het dik 40 jaar geleden is. Ik werkte in het Clemenshuis. Het was 21 Maart en prachtig weer. We besloten de geplande teamvergadering te laten schieten en daarvoor in de plaats een wandeling in het duin te maken. Ik herinnerde me een meertje ergens midden in het duin en na wat zoeken stonden we aan de oever(nou, oevertje!). Het water was helder en op dat moment komt er een kikker heel traag uit de bodem en naar boven, op de eerste lentedag dus. Die samenloop van omstandigheden deed me blijkbaar iets anders zou ik het al lang vergeten zijn. Ook hele kleine dingen kunnen belangrijk zijn en indruk maken, misschien juist wel meer dan zogenaamde grote zaken.
Kopje afwaswater
Piet, de vriendelijke man, slachtoffer van Pre Seniele Dementie. Omdat hij zich beter voordeed dan hij was kon het gebeuren dat hij overschat werd, dat er meer van hem gevraagd werd dan hij aan kon. In die tijd werd de koffie nog verzorgd door de centrale keuken. Om 11 uur haalden alle afdelingen een dubbelwandige ketel met het brouwsel op. Het leek meer op afwaswater dan op koffie en smaakte navenant maar het was warm en een alternatief was er niet. Ik neem Piet mee, bedenk dan dat het een mooi klusje voor hem is.”Zeg Piet, wil jij de koffie even halen dan wacht ik hier op je”. Piet kijkt al een beetje paniekerig”waar moet ik het halen”. “Daar is de keuken en links achter het ketelhuis is de ingang, daar staan nog meer mensen op koffie te wachten.” . En daar gaat Piet, kijkt bij de keuken even om en ik wijs naar links. Na 5 minuten nog geen Piet, na 10 minuten toch maar even kijken, Piet is spoorloos. Mijn zoeken levert aanvankelijk niets op tot ik bij het hertenkamp in de verte een man aan zie komen die duidelijk aan het eind van zijn krachten is. Een kennelijk te zware ketel sleept hij bijna over de grond met zich mee . “Oh meneer , wat fijn dat u me komt helpen! Ik kan niet meer”. “Geef mij die ketel maar dan gaan we koffie drinken”.
Heb je deel 1 al gelezen?
Column: Frans Broekhof
Oud medewerker van de voormalige Bavo psychiatrie in Noordwijkerhout. Frans schrijft over zijn tijd dat hij daar werkte en deelt ook geregeld zijn hersenspinsels over wat hem bezighoudt.
Fotocredit: Je bent oud medewerker van Sint BAVO Noordwijkerhout en Sancta Maria
