Oeps, ik ben al aan het aftakelen
Na je 35e begint de aftakeling, hebben ze mij verteld. Waar je tot dan toe strak in je vel zat, zag je na die leeftijd de boel verslappen. De spiegel is meedogenloos en liet in de jaren na mijn 35e steeds meer de onvolmaaktheden zien. Een blubberbuik en trilbillen waren mij nog niet zo opgevallen, maar dat schijnt onderdeel van de ontkenningsfase te zijn.
De zogenaamde blinde vlek, iets dat je gewoon niet wilt zien. Maar kinderen zijn meedogenloos. Onze, toenmalig circa 8 jarige zoon zei “mam, spring nog eens, dan trilt alles zo leuk”. En bedankt! Als je dan tegen de 50 loopt dan gaat ook je gezicht steeds meer richting ouderdom: mijn oogleden gingen hangen, de rimpels van mijn neus naar mijn mond werden dieper en zag ik daar een beginnende onderkin? Over steeds meer zichtbare grijze haren maar niet te spreken. Van overhangende oogleden krijg je hoofdpijn en met hoofdpijn is het lastig verantwoord te werken in mijn beroep.
Ik vroeg mijn huisarts om raad en eureka, er was een oplossing voor: een ooglidcorrectie. Nu ben ik in principe tegen cosmetische operaties met als doel er mooier van te worden, alhoewel ik wel jarenlang een borstvergroting heb overwogen en zelfs op consult ben geweest om de mening van een arts te vragen. Ik trof een eerlijk exemplaar die het me afraadde en me naar huis stuurde met meer twijfels dan toen ik binnen kwam. Schijnbaar vind ik mijn ‘borstenprobleem’ niet ernstig genoeg (meer), want tot de dag van vandaag is het nog puur natuur. Die ooglidcorrectie, tja, dat was een noodzakelijk kwaad met een bijkomend cosmetisch voordeel. Een poliklinisch ingreepje die veel mensen ondergaan, dus niets om me druk om te maken. Toch stond het klamme zweet op mijn voorhoofd toen ze met een injectienaald in de buurt van mijn ogen kwamen, maar ik heb me manmoedig door die venijnige rotprikjes heen geslagen. En terwijl ik de brandlucht van het snijden rook, voelde ik gelukkig niets. Na het ingreepje mocht ik nog een uurtje blijven om de wondjes te koelen en toen mocht ik met gehechte, deels dichtgeplakte ogen, en een boekje met instructies naar huis. Als het bij dit soort kwaaltjes zou blijven dan zou ik spekkoper zijn!
En toen, opeens, moest ik een aantal keer flink hoesten en chips, verloor ik daar nou een druppel urine ? Ik bleef er bijna in van de schrik, zo snel zou ik toch niet oud worden ? Dat ik op 50 jarige leeftijd in de winkel al naar Tena-Lady moest gaan zoeken ? Ik ben verdorie nog niet eens van de tampons af ! Gelukkig herhaalt het zich zelden en alleen als ik echt meerdere keren hard moet hoesten. Ik kruip weer in de ontkenningsfase en wil er niet aan dat één druppeltje het begin van het eind is. Maar met al die ongemakken is wel te leven, het hoort gewoon bij het ouder worden. En ik heb eigenlijk niets te mopperen, want ik kan lichamelijk nog steeds vrijwel alles. Hardlopen, fietsen en roeien, ik draai er mijn hand niet voor om. En binnenkort ga ik de mud-run doen, samen met het sportieve en dappere deel van mijn familie. Zelfs mijn bijna 76 jarige vader neemt deel aan het spektakel ! Drie kilometer rennen door de modder en onder, over en door obstakels heen. Al zal dat rennen wellicht snel veranderen in voortbewegen, want er zitten een paar ongetrainde exemplaren in ons team. Mijn vader niet, hij wandelt wekelijks 25 kilometer en fietst twee keer per week nog een flink stuk. Mijn oma werd, in vrij goede gezondheid, 96 jaar. En als er dan iets lubbert of lekt dan houd ik maar voor ogen dat mijn vaders kant een sterk geslacht is en het allemaal vast niet zo’n vaart zal lopen …
Petra den Hollander
