Ode aan een bijzondere cliënte
Deze bijzondere cliënte komt nog regelmatig langs tijdens onze teamgesprekken, tovert bij ons allen een glimlach op ons gezicht en veroorzaakt een warm gevoel in ons hart.
Een fragiele Française, die een paar jaar geleden weduwe was geworden. Zelf was ze eigenlijk gewoon op. Het hart wilde niet meer en ze kon niet goed meer voor zichzelf zorgen. De kinderen woonden op te grote afstand en dus startten wij de zorg bij haar op.
‘s-Morgens kwam ik met de sleutel bij haar binnen en altijd volgde hetzelfde ritueel: ik riep naar boven in het trappenhuis: “bonjour Madame” en zij antwoordde altijd: “bonjour Marguerite” en dan ging ik naar boven. Zij lag daar, als een kleine prinses, tussen Frans gebloemde lakens te wachten op de start van de dag.
Na het ontbijt en het badderen was ze zo vermoeid dat ze eerst weer bij moest komen door een half uurtje te rusten. In die tijd kreeg ze haar “schoonheidsbehandeling”. Ik smeerde haar in, verzorgde haar gezicht en daarna liet ik haar in de spiegel kijken. “Moin dix ans Marguerite, c’est formidable” riep ze dan uit en dan moesten we samen zo ontzettend lachen! Dan volgde de reis per traplift naar beneden en legde ik haar comfortabel neer op de sofa en zette ik mooie muziek voor haar op.
Als de lunchtijd aanbrak was er altijd weer dezelfde culinaire wens: er werd een warme maaltijd bereid met vooral veel knoflook en mevrouw zat met een heerlijk glas rode wijn aan de keukentafel te genieten van de lekkere geuren die opstegen. “je eet toch wel mee he”, zo vroeg ze. “Dat vind ik zo gezellig”! Als ze klaar was met de maaltijd riep ze standaard: “Ma taille Marguerite”, daarmee doelend op haar slanke middel, die ze inmiddels wat was kwijt geraakt….
Op een dag vroeg ze of ik de muziek voor haar uitvaart samen met haar wilde samenstellen. Vanwege mijn muzikale vooropleiding had ik kennis van zaken veel contacten met koren en solisten. Ik nam allerlei opnames van thuis voor haar mee, we beluisterden alles samen en zij maakte haar keuzes.
Zij was uit voorname kringen en was, zo sprak ze, erg bezorgd dat de uitvaart een statige en plechtige bijeenkomst zou worden, waarbij haar franse” joi de vivre” noch gezien noch gehoord zou worden. Daarom, zo was haar wens, moest er één bepaald chanson gespeeld worden als haar kist de kerk zou verlaten.
Enige tijd later kregen we een alarmerend bericht. Zij was gevallen en achterover in het ligbad terecht gekomen. Haar alarm was buiten bereik en zo kon het gebeuren dat zij een hele nacht, zonder kleding, in een ijskoude ruimte in het kale bad had gelegen.
Wij haastten ons naar het ziekenhuis en zagen direct dat ze er heel slecht aan toe was. Enige dagen later overleed zij.
Haar familie trad in contact met mij, omdat bekend was dat ik het muzikale deel van de uitvaart al met mevrouw had doorgesproken. Dat werd een moeizame bijeenkomst, omdat, zoals mevrouw terecht al vermoedde, zij hele andere ideeën hadden dan mevrouw. Ik had het gevoel haar belangen te moeten behartigen en heb dat ook met hart en ziel gedaan. Les feuilles mortes, het chanson dat haar altijd zo diep raakte als ze het hoorde, werd gewogen en te licht bevonden. Dat raakte mij erg.
Aan het slot van haar stijlvolle uitvaart passeerde haar kist ons bij het uitgaan naar de begraafplaats en klonk er een pompeus symfonisch stuk. Toen iedereen weg was zijn wij, als team, terug gegaan naar het plekje waar ze was begraven en hebben we, weliswaar in een wat minder professionele setting, alsnog “haar” lied voor haar gezongen.
Au revoir madame, nous vous aimons.
Door Careconsult
