Vorige week schreef ik over het allereerste begin. Over hoe ik als net volwassene, officieel dan, naar Rotterdam verhuisde en daar een nieuw leven begon. Vandaag vertel ik over het hoofdstuk daarna. Na twee jaar studeren moest ik namelijk verplicht op stage in het buitenland. Ik was doodsbang. Het zoeken van een stage kostte me al aardig wat moeite maar vlak voor de opdoemende deadline werd ik aangenomen. Het bedrijf waar ik zou gaan werken was klein en bevond zich in een stad die mij weinig zei. Ongeveer een week voordat ik zou vertrekken was alles geregeld. De reis geboekt, mijn huis geregeld en alle contracten getekend. Ik had geen idee waar ik precies heen zou gaan of hoe mijn leven eruit zou gaan zien. Met lood in mijn schoenen en een bonzend hart begon ik aan een nieuw hoofdstuk.
Achteraf gezien
Mensen kunnen me beter niet vragen hoe mijn halfjaar in Engeland was. In het beste geval krijg je een vaag nietszeggend antwoord. Het is lastig om een halfjaar samen te vatten in één zin. In het ergste geval zit je nog minimaal een half uur vast aan mijn oneindige ode aan Engeland. Kortom, ik heb het super gehad. Achteraf gezien dan. Ik weet dat ik de eerste maanden echt niet altijd zeker was van mijn zaak. Op stage voelde ik me onzeker en ik vond het lastig vrienden te maken. Sommige momenten wou ik niets liever dan gewoon even thuis op de bank kunnen zitten. Maar, zoals ik zeg, het is beter geworden. Een nieuw hoofdstuk begint met een introductie en dan pas kan het verhaal echt vorm krijgen.
Mensen om je heen verzamelen
Als ik één tip zou moeten geven voor iemand die op studie of stage in het buitenland gaat dan is het dit. Verzamel goede mensen om je heen. Alles verandert op het moment dat je mensen leert kennen die je kunt vertrouwen of die je een nieuwe kijk op de wereld geven. Na een maand op mezelf zuchtte ik tegen mijn zus dat ik er zo naar uit keek als ze langs zou komen. Ik was moe van het omgaan met nieuwe mensen. Het kost namelijk energie om iemand te leren kennen. Pas na die eerste maand, of misschien zelfs pas na twee maanden, begon ik de smaak te pakken te krijgen. Ik had een aantal mensen gevonden waar ik goed overweg kon. Wanneer ik me alleen voelde, of moe, kon ik bij hun terecht. Of nog beter, als ik er even helemaal doorheen zat, nodigden zij me uit voor een avond uit of een simpele lunch.
Grenzen verleggen
Zoals ik vorige week schreef ben ik niet het type dat graag grenzen verlegd. Een uitstapje naar een onbekende supermarkt kan al heel wat zijn voor mij. Wat ik mooi vond aan mijn stage in het buitenland is dat ik zonder enige moeite grenzen verlegde. Alleen al het aanwezig zijn, het leven, het stage lopen, was een grens die ik over ging. Wat dat ook betekent is dat alles in het begin energie kostte en eng was. Tot het normaal werd. En toen, helemaal aan het eind in mijn laatste maand, keek ik rond en besefte ik hoe ontzettend veel geluk ik had gehad. Hoe alle ervaringen me in een snelvaart verder hadden gebracht. Nooit eerder was ik gedwongen mezelf zo hard te pushen. Nooit eerder kan ik zo snel vooruitgang gemaakt.
Tips
Naast het zoeken van goede mensen heb ik eigenlijk dezelfde tip als in mijn vorige blog: neem de tijd. Het is helemaal oké als het niet meteen lukt. Kleine stapjes nemen en lief zijn voor jezelf zijn belangrijke zaken. Daarbij is het belangrijk om jezelf niet met andere te vergelijken. Soms lijkt het alsof de hele wereld een interessanter leven heeft dan jij. Stage in het buitenland, backpacken, epische reizen. Het is alsof niemand worstelt met de dingen waar jij mee worstelt. Iedereen heeft het soms moeilijk, maar zo moeilijk als het voor jezelf is om het te delen, zo moeilijk is het voor iedereen. Dus hou het bij jezelf, leef in het moment en geniet!