Moment dat ik mezelf kwijtraakte
Ik weet het nog goed dat ik voor het eerst zwanger was, wat een tijd. Om je heen hoorde je de meest mooie verhalen, hoe geweldig het was. Tijd om nooit te vergeten, je ging er bijna in geloven. Je zag mooie kleine ronde buikjes. Kwam ik aan als een dragonder, met mijn 1.55 mm een buik als een luchtballon. Je kon letterlijk je bord en beker neerzetten. De filmpjes die je zag van barende gillende vrouwen stond mij het meeste bij, ja als toekomstige moeder moest je toch weten wat je te wachten stond. De docent van de zwangerschapsgroep, stond daar als emotieloze persoon een verhaal te vertellen. Ik ben een persoon die alles wel heel letterlijk zag, ging net niet over mijn nek. Had net geen neiging om haar te vragen of ze het wel leuk vond om ons te helpen. Aangezien ik niet zo van politiek correcte praatjes hield, hield ik wijselijk mijn mond, met de extra gierende hormonen zou het mij niet in dank af genomen worden.
Ben er denk ik 2 keer geweest en de rest vond ik wel dat ik zelf kon opzoeken, mocht ik meerdere gierende hormonen op hol laten gaan, vond ik het beter om uit de buurt te blijven.
Ik weet nog goed dat ik op de uitgerekende dag niet heel erg lekker opstond, ik wist wel dat mijn bloeddruk niet geheel volgens de richtlijnen zat. Aangezien dokters en ik niet geheel op een lijn zitten liet ik de signalen aan mij voorbij gaan. Totdat ik in de middag toen we op het punt stonden om naar de wedstrijd van mijn toenmalige man te gaan, ik wel heel veel sterretjes begon te zien. Besloot ik toch maar de arts te bellen, die naar aanleiding van mijn verhaal nodig vond om even een bezoekje te brengen. Manlief had zich alvast omgekleed zodat we daarna gelijk naar het veld konden en hij de wedstrijd kon vervolgen.
Daar aangekomen, bleek dat het niet zo simpel was. Het telefoontje richting ziekenhuis, kroop bij mij wel een onrustig gevoel naar boven. De huisarts pakte een pil, en vroeg mij deze in te nemen, want de ambulance zou zo komen. Op dat moment voelde ik mezelf langzaam uit mezelf glijden. Mijn lijf bleef daar alleen mijn zijn was daar boven, niemand die iets merkte. Ik wilde weten waarvoor de pil was, dat was om mij rustig te houden. Hoezo, ik zat daar toch gewoon. Mijn eer te na om te gaan gillen en weigerde deze. Uiteindelijk en na een dwingende blik heb ik hem toch genomen en zag in een hoek de brancard naar binnen komen. Toen kreeg ik toch wel iets van een beetje paniek gevoel aangezien de dokter ook niet de meest spraakzame persoonlijkheid was. Ik moest van de broeders plaatsnemen, wist nog uit te brengen dat ik best naar de ambulance kon lopen. En zelfs richting het ziekenhuis kon met mijn man. Helaas, volgen de richtlijnen mocht ik niks.. dan alleen luisteren. Zo werd ik via de gang met priemden ogen de straat op richting de ambulance gereden. Hoe diep ongelukkig voelde ik mij op dat moment, de controle over mijn lichaam en mijn zijn werd volledig overgenomen. Nergens hoorde ik de vraag: wat is je behoefte, wat heb je nodig… Iets waar ik hekel aan had werd alleen maar sterker. Dat mensen gaan bepalen wat jij moet doen, daarom merkte ik dat ik buiten mijzelf trad. Ging vluchten vanuit het lichaam die mij al 9 maanden in de greep had. Die mij later bleek op de rand van de dood liet lopen.
Op het moment dat ik in de ambulance zat keek de broeder mij aan, zag mij stilletjes en verdrietig zitten.. Ik voelde zijn gedrag veranderen, hij probeerde mij op te beuren. ”Zal ik nu de infuus aanleggen, daar zijn het af en toe prutsers. Nu kan ik in alle rust doen.” Ik weet dat ik op dat moment in overgave zat, ik voelde alleen de pijn van de naald. En verder voelde ik een leegte.. Keek onderweg naar de mensen die allemaal op weg waren, op weg naar… Mijn man reed achter ons, en maakte me zorgen om hem, zorgen om het team die nu een man tekort hadden. De kleine in mijn buik was omdat moment bezig met een radslag, ik zag van alles voorbij gaan. Op dat moment deed het mij niks. Ik maakte nog geen eens zorgen om mezelf, want ik was nergens… ik stond uit.. in survival modus..
Wordt vervolgd
