Mijn nieuwe BH deel 2.
Eindelijk mag ik hem om. Voor het eerst in de trein. 1 juni 2020 is een mijlpaal voor mij en voor Nederland.
Hoe zullen mensen naar mij kijken? Zullen zij aan mij merken dat ik er een om heb? Of zijn zij vooral bezig met hoe zij zelf overkomen?
Verkoopster Priscilla van Hunkemöller (die met de lange zwarte krullen, zie deel 1) zegt dat je je heel bijzonder, mooi en zelfverzekerd kunt voelen dankzij zo’n klein dingetje.
Maar klein? Heel gemiddeld volgens mij. Het ligt ook aan de omstandigheden. Of het koud is, het gezelschap waar je mee bent en of je hem eerder gebruikt hebt die dag. (Dat laatste maakte vroeger een stuk minder uit.)
Bovendien, size doesn’t matter, het gaat erom wat je er mee doet. Of verraad ik daar mijn maat mee?
Je zou bijna wensen dat je een vrouw bent.
Sinds mijn avontuur drie weken geleden met Priscilla en haar blonde collega Joyce, kijk ik uit naar zo meteen. Niet dat een stukje stof dat om mijn lichaam spant mijn zelfbeeld bepaalt. Jezelf goed verzorgen en dingen doen die je energie geven zijn ook belangrijk. Af en toe jezelf verwennen hoort daar ook bij. Wat ik nog steeds regelmatig doe, maar niet meer zo obsessief als vroeger. Dus af en toe een nieuwe bh mag best. Gewoon omdat het je net even dat extra beetje zekerheid geeft in het contact met anderen.
Het belangrijkste blijft echter de pasvorm. Uiteindelijk moet het lekker en comfortabel zitten.
Priscilla vond wel dat ze naar verloop van tijd minder stevig en betrouwbaar werden. Maar dat was pas na jaren zei zij. Hoefde ik mij nog lang geen zorgen over te maken. “Daarom was ik hem met de hand,” zei ik. “In de wasmachine gaat nu eenmaal niet.” Moest zij hard om lachen. (Joyce trouwens ook.)
Uiteindelijk zijn ze toch kwetsbaar en is een goede verzorging noodzakelijk. Dagelijks schoonmaken luidt het devies. Anders gaat hij stinken. (Was zij helemaal met mij eens.)
De juiste uitzoeken bleek toch wel een ding. Vooraf maakte ik mij enkel zorgen om de maat, maar er viel nog veel meer te kiezen volgens haar.
Of een push up mijn voorkeur had, vroeg zij voorzichtig. Zo’n vraag maakt toch onzeker.
Daarna informeerde zij of ik strapless wilde gaan. Vond ik een stomme vraag. Hoe doe je hem dan om?
Een voorgevormde wilde ik wel. Die zelfgemaakte van een lapje stof met een paar elastiekjes vind ik er zo armetierig uitzien.
Een bh moet natuurlijk gewoon passen bij de vorm van je lichaam. Dat maakt het moeilijk kiezen omdat ieder mens uniek is.
Want groot en stevig? Dat durf ik niet van mijzelf te zeggen.
Hangend? In ruststand wel – je moet eerlijk durven zijn tegen jezelf – maar in actie echt waar absoluut niet.
Peervormig dan? Hoe ze daar bij kwam?
Mini? Hou op zeg.
Handje vol dan? Groter dan dat.
Nep? Dat dat bestaat tegenwoordig.
Omdat ik geen idee had waar Priscilla het over had kwam zij even kijken in het pashokje. Vond ik doodeng maar daarna zijn wij samen met Joyce aan de slag gegaan.
Tot slot komt dan de stijl. Voor romantisch ben ik niet gegaan. Sportief ook niet. Dat zijn weer hele speciale waar ik niets aan heb. Het is sexy maar stoer geworden. Zwart met luipaarden print. Ondoorschijnend uiteraard.
Heb lang getwijfeld of ik direct een heel setje zou kopen. Alles er op en er aan.
Lijkt mij spannend voor een volgend verwen moment.
Nu eerst de trein in.
Eerste blog gemist, lees hier deel 1?
Column: Ranjith Postma
