Mijn moeder moet net zo bruin worden als ik.

“Toen ik vier was heeft m’n moeder me verteld dat ik geadopteerd was. Vanaf dat moment trok ik haar mee naar buiten zodra de zon scheen. Ze moest net zo bruin worden als ik.

Toen dat niet lukte probeerde ik m’n bruin eraf te boenen. Ik wilde net zo mooi zijn als zij. Later was ik alleen maar bezig met speuren op internet, uitzoeken waar ik vandaan kwam en spreekbeurten houden over Sri Lanka.

M’n oudere zus is ook geadopteerd maar heeft dat niet. En ik heb nog een jonger zusje. De biologische dochter van m’n ouders.

In 2008 gingen we voor het eerst met z’n allen naar Sri Lanka. Ik was twintig. We ontmoetten iemand die we vroegen onze families te zoeken. Toen we in Nederland aankwamen lag er een brief. De bio-moeder van m’n zus was gevonden. Echt haar spiegelbeeld. M’n zus was blij maar dacht: “Wat moet ik ermee?” Terwijl ik dacht: “Yes. Dan vind ik m’n bio-moeder ook!”

Het jaar erop had die man mijn moeder ook gevonden. Het jaar daarna weer een. En nog een en nog een. Wanhopig zijn m’n ouders zelf naar Sri Lanka gevlogen.

Ze vonden een vrouw die een babyfoto had van mij. Alles wat ze vertelde over m’n adoptie klopte. Toen m’n ouders belden bontste m’n hart in m’n keel. Van DNA-testen hadden we nog niet gehoord. Maar we hadden genoeg bewijs.
Een jaar later zat ik in een busje onderweg naar haar.

Ik trilde over m’n hele lijf terwijl het bloedheet was. Toen we aankwamen struikelde ik de bus uit terwijl zij op mij afrende. Tweeëntwintig jaar gemis goot uit mijn ogen en mijn hart. Haar overkwam hetzelfde.

Ik keek haar diep in haar hart zei: “Hoi mama, hier ben ik dan.” Het voelde als een sprookje.

Het jaar erop vroeg ik of ik haar familie mocht leren kennen. Dat had ze liever niet. Dat was ook de cultuur en zo. Niemand wist van mijn bestaan dus wilde niets kapot maken. Was zielsgelukkig dat ik haar gevonden had.

We stuurden brieven en kaarten heen en weer en ben er ieder jaar dat ik genoeg gespaard had langs geweest met m’n ouders. Dan stelde ik de vragen die zo scherp als hete curry brandden op mijn lippen. Na jaren trekken aan haar werd duidelijk dat ik nog een oudere broer en zus had. Die heb ik zo hard geknuffeld dat het pijn deed. Maar waarom had zij mij dat niet eerder verteld?

Ik ben nu tweeëndertig. Ze is opnieuw getrouwd. Heb ook nog een broertje van twintig blijkt. Waarom ben ik als enige afgestaan? Wat is er mis met mij?

Ik wil zo graag weten wie ik ben.

Als ik er naar vraag begint ze te huilen. Dan krijg ik er niks meer uit. Zo ben ik ook.
En paar jaar geleden begon het DNA-testen op te komen. Dat zette mij aan het denken. Heb Amanda Jansen van Sri Lanka-DNA gebeld om hulp. Een DNA-test is wel het minste waar ik recht op heb toch?

Ondertussen sleur ik, dram ik en huil ik. Maar niemand laat iets los. Wel kreeg ik een kaart waarvan ik dacht huh?”

Vinden jullie dat een DNA-test nog steeds de moeite waard is als je al zoveel bewijs hebt?