Mama is ziek
Weet je wel hoeveel ik van je hou? Hoe gewenst je bent?
Ik kijk naar je, en ik zie je blonde haren, je grijze ogen die ondeugend deze wereld inkijken. Een wereld waar wij beiden soms maar weinig van snappen.
Mama is ziek, maar aan de buitenkant is daar niet veel van te zien. Soms heb ik diepe kringen onder mijn ogen, maar verder vindt men dat ik er goed uitzie. Ik ben ziek in mijn hoofd. Wat met een burn-out begon werd ADHD en later een bipolaire stoornis.
ADHD
ADHD hebben we allebei en dat maakt het soms lastig, maar soms ook wel fijn. Hierin begrijpen we elkaar. Soms is het zo druk in onze bovenkamers dat we lelijk doen terwijl we het niet zo bedoelen. Niet dat ik het goed praat, maar begrijpen doen we het wel.
Bipolaire stoornis
De bipolaire stoornis daarentegen is vooral heel erg verwarrend. Eens in de zoveel tijd voelt mama zich niet meer ziek. Ik voel me dan energiek, en ik kan alles bereiken dat ik wil bereiken. Slapen is voor mietjes en scoren en gaan wordt het credo. Dan, van het een op het andere moment, voelt mama zich weer ziek. Mama klaagt dan over veel pijn en over het zo moe zijn dat ze ervan moet huilen. En regelmatig valt mama naast je op de bank in slaap. Het overvalt me en hoe ik ook vecht, het lijkt sterker dan ik. Ik voel me neerslachtig en ik heb moeite om te genieten van alles dat we meemaken.
Te weinig energie
Je vraagt me of ik met je wil spelen. Ik overweeg het, maar ik kom tot de conclusie dat ik het op dit moment niet kan. Ik heb zo weinig energie, dat ik na iedere handeling het gevoel heb dat ik moet slapen. Straks moet ik ook nog eten koken. Als dat maar lukt.
Voor jou ga ik door
Ik zie het verdriet in je ogen. Ik wijs jou niet af kleine jongen, maar ik zie in je ogen dat dat wel is wat je denkt. Als het duister is in mijn hoofd ben jij degene waar ik voor doorga. Ik zelf ben dit gevecht vaak zat. Ik ben het zat om van het ene uiterste naar het andere uiterste te gaan. Van te veel in te weinig tijd doen, naar geen voet kunnen verzetten.
Het spijt me
Het spijt me dat ik er soms niet genoeg voor je kan zijn. Verwar dit alsjeblieft nooit met er niet voor je willen zijn. Man, wat wil ik graag! Ik zou iedere dag met je willen spelen. Samen buiten rennen, of samen spelen met je trein. We zouden op avontuur gaan, en samen fietsen tot we niet meer konden.
Wat zou ik je ouders gunnen die dit wel met je kunnen doen. Toch is er nog een restje ego dat zelf voor je wil zorgen. En sommige dagen lukt dat ook, maar andere dagen doe ik je tekort. Ik word me er steeds meer van bewust dat ik niet de moeder kan zijn die ik had willen zijn.
Vergeef je me?
Lieve kleine jongen kun je me vergeven? Ik doe zo mijn best, en er is niemand anders waar ik zoveel van hou als van jou. Ik maakte jou een KOPP-kind. Zonder dat ik dat wilde. Zonder dat jij dat verdient.
Liefde volle mama
2 reactie
Wow,.. Ik lees dit en ineens bedenk ik.. is dit misschien wat er bij mij aan scheelt,… je hebt me ontroerd, enorm geraakt,.. ik ben in tranen,.. maar niet omwille van misschien is dit ‘Ïk”.. maar om een moederhart wat schreeuwt,.wat smeekt,..vraagt, dat bid,.. dat hoopt gehoord te worden,.. ik ben even echt van mijn apropot,.. toch kan ik t niet laten nog even dit te schrijven,. omdat ik ook vind dat dit schrijven,.. hartverscheurend, echt de aandacht verdiend,..niet alleen hier maar in t algemeen,.. omdat velen niet stil staan of niet kunnen of niet durven,. Want buiten al de energie die je nodig hebt om zeg maar te overleven is daar ook nog t stuk van onbegrip in t grote buitenleven de grote boze wereld soms die niet of kan begrijpen ook…. de schuldgevoelens juist naar diegene toe waar je t allermeest van houdt,.. Ik heb mijn beide dochters noodgedwongen… naar mijn ex toe moeten doen terug gaan,.. burn-out,..angsstoornis,.. werd en ben niet echt in t reguliere circuit geholpen,..bij een bekend instituut schoot t niet op, maar om mij,..ik zeg maar bezig te houden,. werd mij voorgesteld om onderzocht te worden op ADHD.. maar ik weiger om mezelf in hokjes te laten stoppen en ik weet waar ik hulp in en of bij nodig heb en dan is een onderzoek op ADHD voor mij nu onzin,… ik heb vele onverwerkte trauma’s te verwerken,.. Ben nu gestopt met die behandeling die al bijna 2 jaar niets oplevert en ga nu mijn eigen weg,..met resultaat,.. Had ik dit maar eerder gedaan,.. Dus beste.. ik herken een deel van jouw openhartige en prachtige schrijven,..al is dat laatste niet waar t voor jou over gaat,.. toch zie ik een prachtige manier van schrijven hier,… Ik zend je mijn licht liefde en kracht en wens met heel mijn hart dat deze donkere periodes steeds minder aanwezig mogen zijn en er veel vaker juist de energiekere en fijnere momenten in jouw en daarmee ook in jouw zoontje zijn leven zullen bestaan,.. Houdt van jezelf,.. want ondanks die momenten die je liever zou bannen uit je leven,. Ben je wel goed genoeg zoals je bent,. heel veel liefs
Lieve Brigitte,
Dankjewel voor je mooie reactie. Ik ben blij te horen dat het jou beter af gaat nu je je eigen weg ingeslagen bent. Dat geeft mij weer hoop en licht aan het eind van de tunnel. Ook wij komen er wel.
Liefs