Levendige verhalen over het leven binnen de psychiatrie.
Piet en zijn vrouw
Piet is een ontzettend vriendelijke, goedlachse man van 49. De gestelde diagnose is préseniele dementie, vroegtijdige alzheimer dus . Waarschijnlijk is zijn wereld en die van zijn vrouw en kinderen ingestort toen zij het te horen kregen. Piet lijdt er nu niet meer onder, hij beseft het niet meer maar dat geldt niet voor zijn vrouw.
Zij heeft haast wel zeker een prachtig leven met hem gedeeld en nu herkent hij haar niet meer. Heb weleens geprobeerd tegen beter weten in een zetje in de goede richting te geven. “Kijk eens Piet wie daar aankomt”. Piet herkent haar niet.”Je kent haar toch wel. Het is je vrouw !”.
“Oh jaaaa”, alsof hij het nu ziet maar ik zie aan zijn gezicht dat hij doet alsof. Zo’n bezoek verloopt op het oog leuk en gezellig want Piet is altijd leuk en gezellig. Kan me goed voorstellen dat zijn vrouw op weg naar huis een traantje wegpinkt als ze denkt aan de man die hij was, de man met wie ze lief en leed gedeeld heeft. Piet is nog een paar jaar geleidelijk verder achteruit gegaan en toen rustig ingeslapen.
Roomse leven binnen de Psychiatrie in de Bavo
Ja, het rijke roomse leven, met name in de Bavo, wat is er van over! In de Bavo zo wie zo niks want die bestaat niet meer maar ook elders niet veel. Ik heb het altijd zoveel mogelijk vanaf de zijlijn bekeken maar moest wel voorzichtig zijn anders zette ik mijn baan op de tocht! Een voorbeeld waar ik de humor wel van in zag maar de Rector(priester) beslist niet!
Eén keer per week kwam de rector in vol ornaat vooraf gegaan door een misdienaar met bel de hostie (het lichaam van Christus) in alle vroegte op de tong leggen van al degenen die wilden en mochten. Om aan te geven wie in aanmerking kwam was het de taak van de nachtdienst de bedden te merken d.m.v. een laken en een zogenaamd communiekleedje onder de kin van de kandidaat.
De heer P wilde graag maar mocht niet meer meedoen omdat hij de Hostie na er even op gesabbeld te hebben altijd naast zijn bed spuwde en dat was een regelrechte ramp want niemand behalve de Rector mocht de Hostie aanraken! Goed, meneer P. ziet de rector van aangegeven bed naar aangegeven bed dichterbij komen en gaat met gevouwen handen, gesloten ogen en tong uit z’n mond klaarliggen.
Er gebeurt niets en hij ziet de rector aan de overkant voorbij gaan. Bedenkt dan (blijkbaar) dat hij op de terugweg aan de beurt komt. Gaat weer klaarliggen maar houdt de boel nu wel door een kiertje in de gaten. Pas op het laatste moment sluit hij zijn ogen. Na even ziet hij dat de rector weer gepasseerd is. “HEE , ik mot ook hoor! Hee G.V.D. ik mot ook !!, kom terug, ik mot ook!” De rector reageert niet maar God hoort hem brommen dat kan ik wel zien! Met een schijnheilig uitgestreken gezicht begeleid ik de processie naar de deur.
Antoon en zijn alter ego
Antoon, toonbeeld van een schizofreen waar nooit iets aan of mee gedaan is. Voerde altijd zeer geanimeerde gesprekken, met wie? Met voor ons onzichtbare personen. Hij sprak ook vrij zacht zodat niet meer dan wat fragmenten op te vangen waren. Alles speelde zich in zijn hoofd af, keek langs of door je heen. Ik zie hem eens aan tafel zitten met tegenover zich een rustige oude man.
Toon zoals gewoonlijk pratend en gesticulerend. De oude man kijkt naar Toon en denkt dat Toon het tegen hem heeft. “Wat zeg je,”even later “je moet wat harder praten !”, dan boos, buigt voorover over de tafel “Hou je kop maar want ik versta je toch niet!” en pats, Toon geeft hem een klap voor z’n hoofd! Ik heb nog nooit iemand zo verbouwereerd en verontwaardigd zien kijken! Toon ging gewoon verder waar hij gebleven was.
Column: Frans Broekhof
Oud medewerker van de voormalige Bavo psychiatrie in Noordwijkerhout. Frans schrijft over zijn tijd dat hij daar werkte en deelt ook geregeld zijn hersenspinsels over wat hem bezighoudt.
