Zoals de meeste wel weten, schiet je met rechtszaken en dergelijke erg weinig op. Behalve dat er veel stress en onrust van komt. Het kwam dus ook zeker niet ten goede tussen de band van de kinderen en hun vader. Daarnaast nam mijn ex het de kinderen erg kwalijk dat ze niet graag bij hem sliepen. Maar daarin tegen moest hij ook nog steeds met regelmaat beveiligen. Dus was hij ook veelal in de avonden, met name de weekends niet thuis.

Zo gebeurde het ook dat onze zoon zich blesseerde aan zijn voet. en helaas werd ik erg laat ingelicht over deze situatie. Op dat moment verbleef onze zoon bij zijn vader. Dat ik via mijn dochter moest horen dat ze naar de dokterspost waren geweest. Zijn blessure bleek toch wel ernstig te zijn. Dit betreurde mij enorm, want het is wel vrij normaal om elkaar op de hoogte te stellen als er wat aan de hand is met de kinderen. Ook als je niet meer bij elkaar woont, maar daar was zijn trots blijkbaar op dat moment te groot voor.

Gelukkig hoorde ik het via onze dochter en ben ik toen direct naar de dokterspost gereden. En vanaf daar moesten we toen zelfs nog door naar het ziekenhuis. Wat was onze zoon toen blij, dat ik er ook bij was. Dit zijn momenten, waarop kinderen hun beiden ouders hard nodig hebben. Dus ik zag ook niet in, waarom mijn ex mij niet even heeft ingelicht. Samen zijn in dit soort deze situaties een stuk makkelijker op te vangen. Deze zelfde avond na het ziekenhuis bezoek , moest mijn ex werken. En moest ik mijn zoon, dus achter laten bij de vriendin van mijn ex. Wat mijn moederhart dan erg lastig kon accepteren, maar mijn ex vond dat dit wel moest kunnen.

Bijzonder, want een kind wat ziek of hulpbehoevend is, wil graag bij zijn haar vader of moeder zijn. Als kind voel je dan het meest begrepen en op je gemak. Dit was dus ook weer een vorm van een zeer slechte communicatie en inleving vermogen. Ik durfde er weinig kritiek op te leveren, omdat ik bang was dat het dan weer zou escaleren tussen ons. Dus ging ik maar weer tegen mijn gevoel in, akkoord met zijn wensen.

Wel merkte ik, dat ik zoveel onrust had in dit soort situaties. Mezelf voornam, dat ik dit niet nog eens zou laten gebeuren,omdat het voor onze zoon ook niet de beste optie bleek te zijn. Ach, het blijft altijd lastig, je wil en probeert het zo goed mogelijk te doen voor beide partijen. Achteraf denk je; ”had ik niet beter dit,of had ik niet beter zus,of zo’ kunnen doen.” Al doende leert men en gelukkig zijn we allemaal mensen. En leren we, hopelijk, van onze gemaakte fouten!

Helaas ging het door de tijd bij ons niet soepeler, eerder nog meer strubbelingen. En kwamen er meer verwijten. Er volgden meer rechtszaken, nog meer onrust en ellende. Zo intens jammer, dat als er weinig tot geen communicatie is, de zaken steeds verder afdwalen. En ondertussen de strijd maar door gaat. Ik heb gelukkig mijn lessen hieruit geleerd en ook mijn eigen grote fouten ingezien. En daarvan geleerd om ten alle tijden bij jezelf te blijven. En je eigen gevoel trouw te blijven, ook al wens je dat je gevoel niet klopt op sommige momenten. Uiteindelijk vallen de puzzel stukjes toch wel in elkaar en dan komt de pijn even hard ( soms zelfs nog harder)aan.

Mijn doel wat ik hoop te bereiken met mijn blog is hopelijk wat mensen inzicht te geven. Om te laten zien, hoe makkelijk je jezelf kan weg cijferen in sommige situaties. Dan in relaties, terwijl je het zelf nauwelijks of geheel niet beseft. En dat het er beetje bij beetje zo maar in sluipt, maar ondertussen maakt het zoveel van je eigen waarde kapot. Dat je zelfs in een soort identiteitscrisis met jezelf beland. Dat het best heel veel tijd, energie en veel vertrouwen nodig heeft om daar weer uit te komen. Om weer te groeien naar je ware Ik persoon. We weten allemaal dat het leven 1 groot leer proces is, met vallen en opstaan gaat., Je goede en slechte tijden doormaakt, maar hoe mooi is het om soms een waarschuwing te krijgen of ergens attent op gemaakt te worden. En dan op een manier dat we niet zo hard hoeven te vallen.