Je krijgt me (meestal) binnen no-time enthousiast om een sport te gaan proberen, waarbij ik uiteraard elke keer een nieuw sporttenue nodig heb. Maar volhouden, dat is niet zo mijn ding.
In mijn jeugd heb ik aan volleybal en paardrijden gedaan. Volgens mijn vader stond ik bij het volleyballen meer om me heen te kijken dan op de bal te letten. En als ik dan in de houding ging staan om me vol in te zetten voor het spel, dan was het steevast zo, dat het ergens begon te kriebelen en dat ik die kriebel weg moest zien te krijgen. Een veeg over mijn arm, een krabbel op mijn hoofd, een vinger wrijvend langs mijn neus. Als je een beelddenker bent dan zie je misschien voor je hoe ik, tussen vijf andere meiden, in het volleybalveld stond. Je raadt het al, het was geen succes.
Paardrijden vond ik hartstikke leuk, maar ja, ik was allergisch voor paarden. Desalniettemin stond ik een aantal jaar in het weekend vroeg op om naar de manege te gaan, op de fiets een kwartiertje door het bos. In de winter, als het nog donker was, soms best wel een beetje eng. Achter elke boom zag ik wel een enge man staan, maar zodra ik op de manege aankwam dan was dat vergeten. Eerst knuffelen met mijn lievelingspaard van dat moment, soms een uurtje paardrijden in de bak, in het bos of op de ponyclub. Verder was ik bezig met stallen uitmesten, paarden borstelen en tuig invetten. En mijn (soms enigszins ontstoken) ogen te deppen, te niezen of te kriebelen.
Zwemmen, dat heb ik ook nog gedaan. Proeflessen aquajoggen, aquafitness, aquarobics en aquavaria. Met gewichtjes in het water bewegen, ondertussen zwaaiend met mijn armen om mijn evenwicht te bewaren en flink trappelend om niet te zinken. Ik was er zo druk mee dat ik geen tijd had om te kriebelen. Proberen te voorkomen dat ik zou verzuipen was niet zo mijn ding, dus ook dat was van korte duur.
Hardlopen dan maar, gezellig met anderen bij een loopgroep. En eerlijk is eerlijk, dat vond ik leuk. Ik liep vrij makkelijk en kon, in tegenstelling tot sommige anderen, meestal wel kletsen zonder te hijgen. Of die anderen daar zo blij mee waren? Het lopen op vaste dagen en tijden was niet zo mijn ding, dus na een tijdje ben ik gestopt met lopen bij de loopgroep. Ik heb nog geprobeerd om alleen te gaan lopen, maar ik was te enthousiast en overbelastte mijn knie. Een lopersknie, was de diagnose, met een herstelperode van een aantal maanden.
Ik heb zo’n beetje mijn hele uitrusting verkocht en keek uit naar een volgende uitdaging. Die kwam op mijn pad in de vorm van roeien en wauw, wat was dat gaaf. Met een aantal gezellige meiden in een gig het water op, soms hard werkend, soms giebelend. En altijd proberend om onderweg bij de sociëteit aan te leggen voor een bakkie en een praatje. Genieten van zonsondergangen en de bijzondere stilte op het water. Het was ontzettend jammer dat we regelmatig het water niet op konden vanwege een tekort aan teamleden, waardoor het team uiteindelijk opgeheven is.
Ik besloot weer te gaan hardlopen en kreeg het zelfs voor elkaar om 21 kilometer weg te tikken, maar mijn knie blijft mijn zwakke plek en soms moet ik dus even pas op de plaats maken. Niet sporten zorgt voor een verlies van conditie en een toename van pondjes, dus welke opties had ik nog om dat te voorkomen ? In ieder geval op de fiets naar mijn werk, tussen de 8 en 16 km op werkdagen. En fietsen vind ik eigenlijk best leuk, dus we zijn gaan kijken naar een cross hybride mountainbike. Maandag mag ik hem ophalen en dan ga ik in mijn up of samen met vriendinnen op de pedalen. Eens kijken hoe lang ik het vol houd …
Petra den Hollander
Foto: pixabay
