De dikke #fitgirl die niet kan hardlopen

‘Waarom mogen alle meisjes van de balletgroep selectie doen en ik niet?’ Ik kijk mijn moeder vragend aan. ‘Omdat je niet lenig bent,’ antwoord ze voorzichtig. ‘Maar dat geeft niet, je moeder was vroeger ook nooit lenig en nu is ze al helemaal hartstikke stijf.’ voegt ze er snel aan toe. Wat ze daarmee bedoelde was, ik accepteer je zoals je bent, ongeacht of je nu je been in je nek kunt leggen of niet.
Maar met haar woorden zie ik een glimp van pijn door haar ogen schieten, een onvrede die verraadt dat ze de situatie liever ook anders had gezien.

‘Jij bent de dikste van de klas,’ giechelt één van mijn dunnere basisschoolgenootjes tegen me. Ze wijst naar mijn buik terwijl we ons staan om te kleden in de typische jaren ‘80 gymzaal met bruine tegeltjes en bakstenen muren.
Mijn beste vriendinnetje kijkt me pijnlijk aan en fluistert zacht. ‘Je bent niet dik, je bent gewoon…eehm…. ja… stevig…’ Wat ze wilde zeggen was, dik of dun, ik accepteer je en je bent mijn vriendin… Het kwam er alleen een beetje onhandig uit.

‘Jij bent géén hardloper!’ Mijn vader fiets naast me op de Lekdijk. Ik zit net op kamers en ben een weekendje op bezoek bij mijn ouders. Als vers lid van een sportvereniging heb ik me voorgenomen om te beginnen met hardlopen. Alleen ga ik zo langzaam dat mijn vader moeite heeft om in een rechte lijn te blijven fietsen.
‘Je hebt géén aanleg voor duursporten. Krachtsport, dat is je talent, net als je vader.’ vervolgt hij. ‘Maar ja, gespierde vrouwen zijn absoluut niet aantrekkelijk.’

Terwijl ik vandaag met speels gemak een ‘klein rondje’ van 7 kilometer ren in de brandende voorjaarszon door de Midden-Delflandse polder, hoor ik op de achtergrond ineens een stem in mijn hoofd. ‘Waarom doe je dit? Je bent géén sporter!’
Ineens ben ik me bewust van de warmte, het zuur in mijn kuiten en de pijn in mijn longen. Ik denk aan de woorden van mijn vader. Even waan ik me terug op die Lekdijk. Ik voel de pijnlijke emotie opkomen vanuit mijn buik. Mijn keel zwelt op en benauwd snak ik naar lucht. Mijn lichaam reageert zo heftig dat ik alleen nog piepend adem kan halen. Rennen wordt bijna onmogelijk, maar gefrustreerd bijt ik door.

Bewustwording

Ineens besef ik wat mijn vader eigenlijk wilde zeggen ‘Ik zou het erg pijnlijk vinden om je te zien huilen van teleurstelling als je als laatste zou eindigen op een hardloopwedstrijd. Want als jij pijn hebt, heb ik pijn…’
Wilde hij mij beschermen voor een teleurstelling? Maar, hoe reëel is dat?
Teleurstelling zal je altijd ervaren als je het leven niet accepteert zoals het op dat moment is. We hebben nu eenmaal geen volledige controle over het leven, wel invloed op de keuzes die we iedere dag maken. Als je je daarin tegen laat houden door angst voor teleurstelling kom je geen stap verder…

Woorden die nog zo goed bedoeld zijn, kunnen onbewust een voedingsbodem voor schadelijke gedachtepatronen worden. Ik geef deze persoonlijke voorbeelden, maar weet inmiddels dat veel mensen negatieve gedachten uit het verleden bij zich dragen die op soortgelijke manier zijn ontstaan. Gedachten die vaak helemaal niet reëel zijn en dus niet helpen om stappen te maken.

#fitgirls…

Er is recent veel commentaar op de #fitgirl scene, men noemt het de nieuwe anorexia: orthorexia nervosa. Verschillende mensen uit mijn omgeving maakten zich zorgen om mijn eetgewoonten en sportfrequentie nadat ze erover hoorde in de media. Terugkijkend spiegelde mijn omgeving de gebeurtenissen uit mijn verleden die zich herhaalde in mijn hoofd…

Gezonde voeding en beweging zijn essentiële onderdelen voor een gezond lichaam. Daarom ben ik persoonlijk enthousiast over de #fitgirls omdat ze laten zien dat je met gezond eten en lekker bewegen zelf invloed hebt op hoe je je voelt. Een gezond en beweeglijk lichaam zorgt voor rust in je hoofd waardoor er ruimte ontstaat om je mentale gezondheid een boost te geven. Met mentale gezondheid bedoel ik vrij zijn van beperkende gedachten die je ervan weerhouden keuzes te maken waar jij gelukkig van wordt of er wellicht voor zorgen dat je de finish van de hardloopwedstrijd geeneens haalt. 

Ik erken dat er ongetwijfeld #fitgirls zijn die zich hebben geïdentificeerd met een perfect lichaam. En ja, zelf ervaar ik soms ook dat IK denk te zijn zoals mijn lichaam er volgens de verhalen van anderen uit ziet. Zelfs met vijf keer per week sporten, een #killerbody en een fysiotherapeut die zegt dat ik te mobiel ben in mijn heupen zie ik mijzelf zo nu en dan nog steeds als stijf, dik en onsportief. Oude beperkende gedachten die mij hinderen te doen wat ik van binnen echt het liefste zou doen.

Zolang de gebeurtenissen uit het verleden zich blijven herhalen in je hoofd, is het vinden van rust en vitaliteit onmogelijk… het.is.nooit.goed.genoeg…

Mentale gezondheid begint met je bewust worden van deze negatieve gedachtepatronen en hoe ze de keuzes in je leven beïnvloeden. Met de bewustwording bedoel ik dat je in gaat zien dat jij die gedachten niet bent. Het is geklets in je hoofd wat je tijden lang met je mee hebt gedragen. Het zijn herinneringen uit het verleden die verandert zijn in je eigen overtuiging. Zodra je dit beseft, ben je los en heb je een keuze, om te kiezen waar jij echt gelukkig van wordt. Je kunt jezelf en anderen helpen door juist hier het gesprek over aan te gaan.

Zolang deze oude gedachten de boventoon voeren in je hoofd en je denkt dat je daadwerkelijk zo bent als je gedachten, is het vetpercentage van een #fitgirl inderdaad nooit laag genoeg, de hardloopronde nooit snel genoeg en de ronding van je bilspieren nooit groot genoeg…

Met een bezweet gezicht passeer ik het 7 kilometerpunt. De zon schijnt en om mij heen zie ik een explosie van bloemen en bloesem. Vredig en voldaan wandel ik langs een klein pittoresk huisje. Mijn oog valt op de geschreven tekst op de gevel en er verschijnt een stralende glimlach van herkenning op mijn gezicht…