De huisarts rent de verkeerde kant op

De huisarts rent de verkeerde kant op

De huisarts rent en hij heeft niet meer door dat hij aan het rennen is. Hij durft niet meer aan de rem te trekken uit angst het tempo niet meer bij te kunnen houden. Bang om te verliezen: zijn positie, zijn plek in het web van de Nederlandse zorg en ondertussen niet beseffende dat hij al aan het verliezen is.

De huisarts heeft geleidelijk steeds meer naar zich toe getrokken, met als doel de zorg te verbeteren en zijn of haar positie te versterken. De zorg voor diabeten, mensen met astma, COPD, hart- en vaatziekten, protocollen voor diverse aandoeningen en nog veel meer. Wat inhoudt dat je moet weten welke medicatie en hoeveel je voor moet schrijven. De verzekeraar kijkt als een docent steeds met je mee en je krijgt een (financiële) sticker in je schrift geplakt wanneer je aan het eind van het jaar voldaan hebt aan de criteria van de meester (lees: overheid en verzekeraar). De huisarts wordt vooral afgerekend op meetbare doelen, op getallen die aangeven of de bloedwaarden wel binnen de marges liggen. Of de hoeveelheid en soorten medicijnen die je hebt uitgeschreven hebt correct zijn. Daarnaast wordt er gekeken naar de hoeveelheid uren nascholing, diensten en overleg de betreffende dokter heeft deelgenomen. Voldoe je aan alle vinkjes, dan krijg je je beloning en mag je door naar het volgende jaar. De huisarts is een leerling geworden die heel hard probeert een meester te mogen zijn.

Controle

Probleem is; de huisarts is allang een meester, maar hij is zo druk bezig om zijn felbegeerde titel te behouden dat hij vergeten is waar het daadwerkelijk om gaat. Waar zijn grootste kans en kracht ligt: De mens en haar omgeving. We zijn gefocust op de klacht en op het resultaat. En vragen ons veel te weinig af wat nou de oorzaak is van de klachten die we met man en macht proberen te bestrijden.

De mens kan niet los gezien worden van haar omgeving. Zoals het hoofd niet niet gescheiden kan worden van het lichaam. Wordt het niet eens tijd dat we éérst kijken naar de mogelijke oorzaken? En vragen gaan stellen: hoe gaat het eigenlijk met jóu? Hoe is het thuis? Is er sprake van stress, spanning, privé, op je werk? Hoe gaat het met je kinderen, hoe was je eigen opvoeding? Leef je daadwerkelijk het leven zoals je dat voor je zag toen je jong was? Vol dromen en verlangens? Wat maakt dat je dat niet meer doet? Is het waar wat je denkt? Welke prijs betaal je daarvoor? Zou het kunnen dat je klacht mede hierdoor veroorzaakt of in stand gehouden wordt?

Naar mijn idee zitten we op een totaal verkeerd spoor. Wat nu gebeurt is dat men probeert van de huisarts een alleskunner te maken op het technische vlak. Een specialist op alle gebieden, controleerbaar en meetbaar. Het lijkt op een race die geen einde kent, maar helaas wel verliezers. Zowel aan de kant van de artsen als aan de kant van de patiënten.

Verandering

Hoe zou het zijn wanneer de huisarts opnieuw de mens centraal gaat stellen? Vanuit haar omgeving en (het ontlopen van) haar verantwoordelijkheden probeert de klacht te verklaren. De mens daarin begeleidt om weer grip op zijn / haar eigen leven te krijgen. Hoe zal het zijn om de leiderschap terug te geven over haar fysieke en mentale gezondheid. En daarnaast kijkt wat er op specialistisch gebied zou kunnen of zou moeten gebeuren. Juist het begeleiden naar meer leiderschap, daar ligt een unieke kans voor de huisarts. Niet in het afvinken van protocollen en voorschrijven van medicatie, maar in samenwerking met andere. Als aanvullende vormen van zorg, omdat zij daar veel meer mogelijkheden in bieden.

Huisarts: stop met rennen, trek aan de rem! Stop met meester te willen worden. Je bent het al….

Wij zijn gestopt met rennen en geven de mensen (geen patiënten, maar mensen) de mogelijkheid om hun klacht op meerdere manieren aan te pakken. Volgens de oude, reguliere weg als men dat wil. Of via een bredere aanpak: om zo weer leiderschap over hun eigen leven te krijgen, al dan niet met de klacht daarin.

Wil je meer weten of hulp, neem gerust contact met mij op.