Binnen beven

Op de dag van de reünie verlieten we het hotel om onze reis te beginnen, een waar ik een leven lang op heb gewacht. Sri Lanka voelde zich vreemd maar tegelijkertijd vertrouwd. De geuren en de warmte hadden een direct kalmerend effect op mij.

Toen we de hoofdweg verlieten, begonnen we langs kleinere dorpswegen te rijden. Toen we over die kleine, hobbelige, vieze wegen begonnen te rijden, moet ik gevoeld hebben dat we dichterbij kwamen omdat de tranen over mijn gezicht stroomden. Op dat moment was ik in een staat tussen dromen en wakker zijn. Ik herinner me dat ik bezorgd was over mijn make-up die verpest werd. Ik wilde er op mijn best uitzien voor mijn moeder. Maar ik kan me niet herinneren dat ik mezelf in de spiegel zag.

Na een lange rit moesten we eruit. Het laatste stukje dat we hebben gelopen.

Bovenop een heuvel, voel ik ineens twee sterke armen om me heen die me zo hard knuffelden dat het pijn deed. Meteen begon ik te huilen. Deze keer niet alleen stil zoals in het busje, maar emotioneler, terwijl je van binnenuit beeft. Al mijn gevoelens die naar de oppervlakte kwamen, werden eindelijk vrijgelaten nadat ik ze mijn hele leven binnen had gehouden. Mijn moeder-de kleine vrouw die mij knuffelt-huilt ook, op precies dezelfde manier als ik.

Het is overweldigend. Alsof ik een vreemde ontmoet met wie ik een diepe band heb. Maar deze vreemdeling is anders. Ik groeide in haar en ze baarde van mij. Ik herken opluchting en pijn op haar gezicht en in haar bewegingen.

Samen lopen we een heuvel af niet ver van waar we vandaan kwamen. Onderaan staan een paar tiny houses van modder, stro en palm frond. Buiten een tiny house staat een handmatig bediende waterpomp. Dit is de enige watervoorraad voor iedereen.

We bezoeken het tiny house waar ze woont met haar broer en zijn vrouw. Mijn oom en tante. De kamer waar we binnenkomen is de woonkamer en de enige andere kamer aan het eind, is groot genoeg voor maar één bed.

Mijn moeder kijkt me trots aan en laat me met een handgebaar en haar mond bewegend ‘amma’ zien dat ik het krommingsfiguur van mijn oma heb. Nu begrijp ik hoe deze kleine vrouw mijn moeder kan zijn.

Mijn oom kreeg een beroerte niet lang voor onze aankomst. Hij is verlamd vanaf zijn middel naar beneden en ligt op de koude, harde vloer. Hij is de enige broer die heeft leren tekenen bij mijn moeder. Ze is doof en stom.

Aan het einde van de dag geven we ze een voorraad gedroogd voedsel van drie maanden inclusief gedroogde vis, rijst, linzen etc. En ik geef mijn moeder een fotoalbum vol met foto ‘ s van mij toen ik opgroeide. (Later kwam ik erachter dat ze er elke nacht mee naar bed ging onder haar kussen, totdat mijn tante het op een dag verbrandde. )))

Als we weggaan krijg ik van mijn moeder een hoop bananen. Het is het mooiste cadeau dat een kind kan krijgen. Het is tenslotte een moeders taak om haar kind te voeden en te verzorgen, toch? Ik wilde die bananen voor altijd houden. Ze was meteen zo moederlijk voor me, mijn kleren en haar regelen terwijl ze mijn gezicht vasthield.

Weinig wist ik dat ze straks geschrokken zou zijn van mij.

Is je moeder nog zo moederlijk voor je?