10 maanden zonder huisarts, maar wel premie betalen

Ik woon sinds 5 jaar in een boeren gehucht in Drenthe. Ik ben al jaren ontevreden over onze huisartsenpraktijk en wil er ook al veel langer weg. Wat mij ook geadviseerd werd door de patiënten federatie. Door onderlinge afspraken tussen de huisartsen (wat officieel niet mag), lukte dat echter helaas niet.

Begin 2017 ontstond er een zoveelste conflict. Deze keer betrof het zo’n erge blunder, waar ik zo’n enorme klap van heb gehad, dat ik geestelijke en vooral lichamelijk achteruit ben gegaan. Ik schakelde het medisch tuchtcollege in en schreef hen een lange brief met al mijn ervaringen bij deze HAP. Ik probeerde een andere huisarts te vinden. Had me goed laten informeren over mijn rechten in deze door de verschillende patiëntenorganisaties. Echter: de huisartsen zitten op het platteland allemaal op grotere afstand van elkaar. Dus je hebt ten eerste met de 15 minuten richtlijn te maken. Ten tweede maken ze onderlinge afspraken over de patiëntenverdeling. Wat juridisch gezien niet mag, maar wat ze wel doen.
Ook werden andere huisartsen tegen me opgezet. Dat merkte ik aan de veranderde houding nadat een eventuele nieuwe praktijk belde met de oude om gegevens op te vragen. Ik word daarna steeds heel erg bot behandeld en ook weg gestuurd met een smoes.

Genegeerd worden door huisartsen

Ik ben inmiddels een besmet persoon omdat ik mijn huisartsen (2) bij het tuchtcollege heb aangegeven. Het tuchtcollege heeft mijn klacht verkracht. Er een eigen verhaal van gemaakt. En op grond van dàt verhaal, ipv de mijne (een redelijk en genuanceerd verhaal), is mijn klacht ongegrond verklaard. Sinds jan. 2017 kom ik nergens meer een praktijk binnen. Als patiënt. Dus behalve dat ik zieker ben geworden van de stress, zit ik nu helemaaaaaal zonder zorg. Met m’n dochter. Ben overal geweest voor hulp, maar iedereen verschuilt zich achter protocol en schuift af. Volgens de IGZ heeft DSW zorgplicht, maar die hebben zich er met een jantje van leien afgemaakt. Schriftelijk bewijs van de krankzinnige communicatie ligt uiteraard allemaal hier.
Toen zei igz dat ik een klacht in moest dienen bij DSW, zodat ik sindsdien OOK nog een conflict heb met DSW. Ik betaal al 10 maanden keurig netjes premie. Maar DSW doet helemaal niets. En IGZ zegt: ‘u heeft wel de plicht om premie te betalen, maar juridisch is er geen verplichting tot een huisarts. Dus wij zijn niet verantwoordelijk.’

Een huisarts is geen plicht. Het is een recht! Bij mijn weten.

Ik heb voor de zomervakantie een advocate gesproken die me gelijk gaf. Maar de raad voor de rechtsbijstand weigert al jaren toevoegingen te verstrekken voor de verschillende onopgeloste kwesties die hier steeds grotere vormen aan nemen. En zonder toevoeging doet een advocaat niks.

Achtergrond van mijn situatie:

Ik ben hier vijf jaar geleden na een dakloze periode tgv een remigratie met het mes op de keel in een veel te dure woning gezet. Voordat ze mij en mijn kind een half jaar dakloos rond lieten zwerven, was ik al gediagnosticeerd met CPTSS. Het is niet goed om een getraumatiseerde moeder met een kind een half jaar dakloos rond te laten zwerven.
De hulpverlening heeft talloze fouten met ons gemaakt, die ze niet toe willen geven. Om hun eigen falen te verbergen, hebben ze mij overal stuk gerapporteerd en weg gezet als een halve psychoot of een borderline-achtige tokkie, die nauwelijks voor een kind kan zorgen! Ik ben in mijn hele leven nog nooit opgenomen geweest of gediagnosticeerd als borderliner of als psychoot. Ik ben een goed opgeleide vrouw die altijd bewust en verantwoordelijk met haar kind is omgegaan. Ik had in het buitenland ook goed werk bij een zeer gerenommeerde organisatie, waar je niet zomaar binnen komt.

Die dossiervervuiling is overal terecht gekomen, dus ik word sindsdien overal waar ik kom behandeld als een gek of als een kleuter. Iemand die het niet helemaal op een rij heeft. Ook bij de huisartsen. Ondertussen is gebleken dat ik waarschijnlijk een auto-immuunziekte heb. Ik ben bij alle specialisten geweest, niemand heeft ooit een verband gezocht tussen de vele lichamelijke klachten die ik steeds aangeef. Ik ben dus ook nooit behandeld, wat wel had gemoeten. Ik ga dus achteruit. Eind vorig jaar kwam ik huilend van de pijn en alle ongemakken bij de huisarts. Wij praten al jaren over euthanasie. Want van mij hoeft het leven niet meer. Mijn hele toekomstperspectief is hier naar de donder geholpen. Hulp wordt stelselmatig geweigerd. Ik word met niets serieus genomen. Door alle toenemende bezuinigingen, op korte termijn, zal ik straks niet meer voldoende voor mezelf kunnen zorgen. Ik woon in een te duur huis. En heb veel kosten door zelfmedicatie zoals homeopathische middelen tegen pijn en slapeloosheid. Ik verdraag veel voeding niet door allergieën. Ik kan geen normale verzorgingsproducten gebruiken. Dus alles is daardoor duurder. Ik weet gewoon niet hoe het verder moet.

Mijn huisarts verwees me november/december ergens naar de levenseindekliniek. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar was opgelucht dat er een uitweg was en dat ik mezelf niet hoefde op te hangen. Ofzo. Ze zei dat als ik me daar aanmeldde, zij de dossieroverdracht zou doen. Ik was niet van plan er a la minute uit te stappen, want ik heb nog steeds een kind en die moet eerst op haar eigen benen staan. Maar zo lang duurt dat ook niet meer. Ik bekeek de website van de levenseindekliniek en las over de zorgvuldige manier waarop de aanmelding geschiedt. Een lange intake van gesprekken. Ik melde me aan met een online-formulier en vroeg hen om in Mei contact op te nemen met mijn eigen huisarts. Die net met zwangerschapsverlof ging. Omdat die andere huisarts niet betrouwbaar is. Maar daar hebben ze niet naar geluisterd.

Binnen enkele weken lag er een lullig, onpersoonlijk, kil en zakelijk briefje in de bus van nog geen a4 lang. Mijn verzoek was afgewezen. Geen eens een gesprek over het hoe en waarom!
Ik belde met het nummer in de brief. Kreeg een kille, zakelijke verpleegkundige aan de lijn die op grond van informatie van de huisarts had beoordeeld dat er a) geen dossier was. En b) dat het bij mij alleen maar om geld zou gaan. En dat was geen reden voor euthanasie.

Ik hing huilend de telefoon op. Heb me nog nooit zo vernederd en onbegrepen gevoeld. Je gaat toch niet zomaar naar de levenseindekliniek? Dan is er toch iets aan de hand?
Ik was notabene door de huisarts zelf er heen gestuurd! En nu was er ineens geen dossier! Terwijl de huisarts zelf zei dat zij de dossieroverdracht zou doen.
En wat mijn dossier betreft: Ik heb twee serieuze diagnoses die niet erop wijzen dat bij mij alles om geld draait. Ik ben ziek. Dat is vastgesteld door een psychiater en een trauma-psycholoog. Ik ben ook in een arbeidsongeschiktheidsuitkering gezet. Daar kom je niet zonder dossier, zonder dat er iets aan de hand is. Ik ben hierna ingestort. Geestelijke maar ook lichamelijk klapte het kaartenhuis in elkaar. Hulp of nazorg is er nooit gekomen. Overal word ik als patiënt geweigerd. Het afgelopen half jaar ontdekte een fysiotherapeut dat ik waarschijnlijk een auto-immuunziekte heb. En een homeopaat zag dat mijn lever aangetast is. Hij behandelt me nu met homeopathische medicijnen die aan lijken te slaan.

Ik ben banger, onzekerder geworden dan ik ooit in mijn leven was. Voel me behandeld als een beest. Of erger. Ik voel me ontzettend eenzaam in de onbegrepenheid. Miskent. Verloren. Mijn vertrouwen in mensen en in professionals heeft zo’n deuk opgelopen, ik heb geen idee hoe ik hier ooit over heen moet komen. Ik kan bijna niks meer. Heb bijna al mijn hobby’s opgegeven. Ik slaap veel. Doe beetje huishouden, zodat alles thuis blijft draaien voor mijn dochter. Voor haar houd ik alles nog overeind. Incl. mezelf.

Ik heb ontdekt dat je in Nederland als patiënt nauwelijks rechten hebt. Hooguit in theorie. In de praktijk raden ze je aan om bij calamiteiten klachten in te dienen. Maar die worden uit angst voor claims allemaal ongegrond verklaard, want niemand wil de verantwoordelijkheid. Je draait dus vast in klachtenprocedures die je uiteindelijk tot een besmet persoon maken. Dan word je nergens meer geholpen. In die fase zit ik nu. Als chronisch zieke. Maar dood mag ik ook niet. Want dat staat weer zo slordig.

Sabine Neuteboom